Tweede overlijdensbericht binnen twee weken.
Deze keer geografisch veel dichterbij en mentaal minstens net zo zwaar.
Gisteren overleed Ruud de Zwart, icoon uiteraard bij schoonmaakbedrijf de Zwart, maar ook bij veel verenigingen waaronder Adest Musica waar ik hem voornamelijk van ken. Zijn plaatsten inmiddels een mooi bericht over zijn leven en verscheiden: Ruud was daar reeds sinds 1998 lid van verdienste.
In mijn jeugd was hij er bij Adest Musica voor mijn gevoel gewoon altijd – meestal kenmerkend in overhemd met trui, al dan niet samen met zijn vrouw Annie.
Later vooral achter de bar en achter de schermen: Annie en hij regelden bijvoorbeeld altijd de jaarlijkse grote schoonmaak van het clubhuis. Vanwege de combinatie gezondheid en leeftijd kwamen eerst Annie en later ook Ruud steeds minder bij de club op bezoek: ruim een maand geleden werden ze 87 en 86 jaar oud.
Ondanks hem minder te zien, ging en gaat Ruud uiteraard niet uit het hart, want uit bovenstaande merkte je het al: net als Annie is, was ook hij bijzonder. Er gebeurde dus altijd wel wat en er zijn dus talloze anekdotes.
Ik beperk me tot wat memorabele gebeurtenissen rondom autorijden, want: nou ja, laat ik maar beginnen.
Met Ruud waren we onderweg naar een optreden van de Jeugdband op een voetbalveld. Ruud wist de weg, dus een kwartiertje later stonden we op een sportpark.
Maar daar waren we de enigen: er was verder helemaal niemand.
Uiteraard was dit ver voor de tijd van de mobiele telefoon. Wat vijven en zessen later bleek dat er in die plaats TWEE voetbalverenigingen waren en – wellicht omdat het Oegstgeest was – ook nog rijk genoeg om beide aparte onderkomens en voetbalvelden te hebben.
De taptoe was uiteraard op het hoofdveld van de andere voetbalvereniging.
Een andere keer kwamen we er bij het oude Onderdak (voor de jeugdige lezers: waar nu Vomar Sassenheim zit en voordat het een verenigingsgebouw werd was het gebouw een klooster met een meisjesschool – later burgerschool – genaamd Sint Annaschool) achter dat een optreden eerder begon dan verwacht.
Dus wij met te veel kinderen en uiteraard zonder gordels (begin jaren 80 hadden veel auto’s die nog niet) met Ruud achter het stuur op veel te hoge snelheid naar onze bestemming en waren we toch nog een soort van op tijd.
Alle kinders van toen leven nog, dus helemaal onveilig was het niet.
Dan nog een laatste, want Ruud kon bijzondere dingen. Zoals op een enorme parkeerplaats, waar maar 1 lantaarnpaal stond, met grote spoed wegrijden.
Je raad het vast nooit wat er toen gebeurde. Inderdaad: Ruud wist in volle vaart die ene lantaarnpaal te raken.
Het liep letterlijk met een sisser af, een fiks stomende radiator, maar gelukkig geen lichamelijk letsel.
Er ging natuurlijk ook heel veel goed – en gelukkig maar. Sowieso viel er altijd wat met Ruud te lachen, maar dat zijn veel saaiere verhalen dus daar ga ik hier niemand mee vermoeien.
Ruud heeft met nog veel meer dan al dit bijzonders reeds lang geleden een plekje in mijn hart veroverd en dat gaat zeker niet veranderen.
Rust zacht Ruud.
Sterkte aan Annie, familie en vrienden met dit onmetelijke verlies.
Ruud was Ruud.
–jeroen
Ruud de Zwart; 1937-01-12 – 2024-02-20
The Wiert Corner - irregular stream of stuff 